ZABIJCIE TO OGNIEM gdy przeczytała taki komentarz na swój temat jej świat wywrócił się do góry nogami. Postanowiła to wykorzystać
"Rodzicie dali mi podstawy do czucia się pewnie. Dzięki nim jestem tym kim jestem. Kochali mnie mimo wszystko. Gdy się urodziłam, usłyszeli od lekarzy, że będę pod ich opieką do końca życia. To ich nie zniechęciło i wychowali mnie na silną i niezależna osobę!"
"Z wiekiem zrozumiałam, że mój syndrom nigdzie się nie wybiera, więc zostanę z nim do końca życia. To była gorzka pigułka, bo chciałam wyglądać jak wszyscy. Szukałam sposobu, by jakoś wpasować się w tłum, ale mi nie wychodziło. Nie mogłam mieć pretensji do rodziców, ani lekarzy, więc obwiniałam siebie."
"Gdy poszłam do liceum, zaczęłam widzieć światełko w tunelu. Zrozumiałam, że mam moc sprawczą i mogę kierować swoim życiem. Postanowiłam, że będę dzielna! Przejęłam inicjatywę, poznałam przyjaciół i zaczęłam się uczyć jak być towarzyską. To było przerażające, ale wiedziałam, że przełamanie strachu się opłaci. Zaczęłam od pisania do szkolnej gazetki. Potem robiłam zdjęcia pamiątkowe innym uczniom. Próbowałam też bycia cheerleaderką. Gdy nosiłam mój strój, czułam się jak superbohatera! Wszystko układało się dobrze, aż do pewnego dnia"...
