Umierające dzieci nie płaczą i nie narzekają... One z uśmiechem na ustach mówią coś niewiarygodnego.
Praca na oddziale dziecięcym jest emocjonalnie wyczerpująca, choć nie brakuje i pięknych momentów. Lekarze tacy jak dr Alastair McAlpine codziennie zmierzają się ze zbliżającą się śmiercią swoich małych pacjentów. Dr McAlpine przyznaje, że te momenty są bardzo trudne, ale mimo wszystko dzieci znoszą je z uśmiechem na ustach. Do samego końca są pogodne i opowiadają o tym, za czym będą tęsknić. Nie chcą sprawiać bólu rodzicom, więc bez skarżenia się znoszą badania i nigdy nie narzekają. Co za to mówią?
Wszystkie dzieci bardzo martwią się o swoich rodziców, co tak opisywały doktorowi McAlpine:
"Mam nadzieję, że mama ma się dobrze. Cały czas wygląda na smutną".
"Tata nie musi się martwić. Jeszcze trochę i znowu mnie zobaczy".
"Bozia zajmie się mamą i tatą, kiedy mnie tu nie będzie".
Dla śmiertelnie chorych dzieci najlepszy czas to ten spędzony z rodziną:
"Mama i tata są najlepsi!"
"Nikt nie kocha mnie tak, jak mama".
"Moja siostra zawsze mnie tak mocno przytula!"
Miło wspominają też każdy przejaw sympatii, jaki dostali od innych:
"Moi prawdziwi przyjaciele nie przejmowali się moimi wypadającymi włosami".
"Jane przyszła do mnie po mojej operacji i nawet nie zauważyła blizny!"
"Johnny dał mi połowę swojej kanapki, gdy zobaczył, że moja mi nie smakuje".
"Lubię, gdy jest tu ze mną pielęgniarka, bo wtedy mniej boli".
Wiele umierających dzieci mówiło o swoich kochanych zwierzątkach:
"Kocham Rufusa, jego zabawne szczekanie rozbawia mnie".
"Uwielbiam, jak Ginny przychodzi do mnie, żeby się przytulić i pomruczeć".
"Moje najlepsze wspomnienie to te, jak szliśmy z Jakiem po plaży i przynosił mi w pyszczku muszelki".
